Grupa teatralna Środowiskowego Domu Samopomocy Sokoły od lat przygotowuje i na różnych scenach odgrywa wspaniałe spektakle. Rok 2015 zaowocował multimedialnym performance’m, będącym połączeniem muzyki, ruchomego obrazu i kreatywnego ruchu.
„Mów – move” – innymi słowy ruchem mów, to spektakl przygotowany przez grupę teatralną
ŚDS Sokoły w Poznaniu. Traktuje on głównie o komunikacji i ukazuje jej różne rodzaje. Poprzez elementy zawarte w prezentacji chcieliśmy ukazać formy komunikacji alternatywnej, by uzmysłowić widzowi, że rozmawiać można nie tylko za pomocą tradycyjnie wypowiadanych słów.
ŚDS Sokoły w Poznaniu. Traktuje on głównie o komunikacji i ukazuje jej różne rodzaje. Poprzez elementy zawarte w prezentacji chcieliśmy ukazać formy komunikacji alternatywnej, by uzmysłowić widzowi, że rozmawiać można nie tylko za pomocą tradycyjnie wypowiadanych słów.
Staramy się obalić mit, jakoby osoby z niepełnosprawnością intelektualną nie miały nic do przekazania.
Przedstawienie jest wyrazem buntu przeciwko infantylizacji dorosłych osób z niepełnosprawnością intelektualną, wobec których często realnym staje się powiedzenie „Dzieci i ryby głosu nie mają”
(w tym przypadku rolę dzieci przyjmują dorosłe osoby niepełnosprawne, które nazbyt często traktuje się niewspółmiernie do ich wieku i odbiera się im wiele ról i funkcji społecznych, które mogliby pełnić).
(w tym przypadku rolę dzieci przyjmują dorosłe osoby niepełnosprawne, które nazbyt często traktuje się niewspółmiernie do ich wieku i odbiera się im wiele ról i funkcji społecznych, które mogliby pełnić).
Taniec dwóch karpików koi stanowi nawiązanie do symboliki tych ryb w kulturze wschodniej, gdzie stworzenia te są uosobieniem ambicji, pokonywania trudności, dążenia do przodu wbrew przeciwnościom losu. (Element ten wykonuje tancerz wraz z terapeutą. Taki zabieg ukazuje wspólne dążenia, wspólne działanie i próbę osiągnięcia wspólnego celu).
W drugiej części spektaklu dorosłe osoby z niepełnosprawnością intelektualną występują jako ryby, które tym razem mają wiele do opowiedzenia – głównie o sobie. Jawią się jako barwne postaci, wesołe, pomocne, wrażliwe, delikatne i piękne. Jednak tak, jak ryby potrzebują wody, tak osoby te potrzebują odpowiedniego otoczenia, czasami wsparcia, a przede wszystkim zrozumienia
i traktowania z poszanowaniem godności.
i traktowania z poszanowaniem godności.
Udział terapeutów jest działaniem zamierzonym. Poprzez połączenia pracy niepełnosprawnych aktorów oraz ich terapeutów możemy obserwować swoisty dialog, między tymi, którzy „głosu nie mają”, a tymi, którzy pragną go im dać. Chcieliśmy pokazać, że dopóki mit nie zostanie obalony, dopóty niezbędny będzie pomost w komunikacji między środowiskiem osób sprawnych
i niepełnosprawnych.
i niepełnosprawnych.
Do tej pory spektakl został zaprezentowany podczas prapremiery w Klubie „Raszyn” oraz na XVI Festiwalu Sztuki Naszych Dzieci w Centrum Kultury Zamek w Poznaniu (http://105.edu.pl/konto_e1/galerie/16_FSND_2015/album/index.html )
Fotografie z prób, przygotowań i przedstawień można zobaczyć TUTAJ
